دست من کوتاه از دیدار توست

قلب من اما همیشه یاد توست

بهترینی هر کجا هستی بدان

هر کجا باشم دلم در یاد توست!

پيراهن خيس ابر تن پوش من است

صد باغ تبر خورده در آغوش من است

اين زندگی کبود اين تلخ بنفش

زخمی است که سالهاست بر دوش من است 

آه ، باران
ریشه در اعماق اقیانوس دارد – شاید -
این گیسو پریشان کرده
بید وحشی باران .
یا ، نه ، دریایی است گویی ، واژگونه ، بر فراز شهر ،
شهر سوگواران .
هر زمانی که فرو می بارد از حد بیش
ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر ، با تشویش :
رنگ این شب های وحشت را
تواند شست آیا از دل یاران ؟

کاش وقتی  آسمان بارانی است

 چشم را با اشک باران تر کنیم

کاش وقتی که تنها میشویم

 لحظه ای را یاد یکدیگر کنیم

در سمت توام
دلم باران ، دستم باران
دهانم باران ، چشمم باران
روزم را با بندگی تو پا گشا می کنم ...
هر اذانی که می وزد
پنجره ها باز می شوند
یاد تو کوران می کند ...
هر اسم تو را که صدا می زنم
ماه در دهانم هزار تکه می شود

در زد کسی انگار که مهمان داریم
در سفره گرسنگی فراوان داریم
امروز پدر ابر زیادی آورد
مانند همیشه شام باران داریم

چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
دوست را زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید جست
زیر باران باید خوابید
زیر باران باید بازی کرد
زیر باران باید چیز نوشت حرف زد نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب تنی کردن در حوضچه "اکنون" است
رخت ها را بکنیم
آب در یک قدمی است

در اين دنيای دَرَندَشت
هر چيزی به نحوی بالاخره زندگی می‌کند.
باران که بيايد
بيد هم دشمنی‌های خود را با اَرّه
فراموش خواهد کرد

آخرین برگ سفرنامه ی باران
این است
که زمین چرکین است

زير باران بيا قدم بزنيم
حرف نشنيده اي به هم بزنيم
نو بگوييم و نو بينديشيم
عادت كهنه را به هم بزنيم
و زباران كمي بياموزيم
كه بباريم و حرف كم بزنيم
كم بباريم اگر، ولي همه جا
عالمي را به چهره نم بزنيم
چتر را تا كنيم و خيس شويم
لحظه اي پشت پا به غم بزنيم
سخن از عشق خود بخود زيباست
سخن عاشقانه اي به هم بزنيم
قلم زندگي به دست دل است
زندگي را بيا رقم بزنيم
«سالكم» قطره ها در انتظار تواند
زير باران بيا قدم بزنيم

من نمیگویم درین عالم
گرم پو، تابنده، هستی بخش
چون خورشید باش
تا توانی
پاک، روشن
مثل باران
مثل مروارید باش

خداوندا!
یاد گرفتم که هرگز از مردمان دنیایم
آزرده خاطر نباشم
هرگز غمی از آنان به دل نگیرم...
بر کسی خورده نگیرم
و بیهوده نیز نکوشم بر اصلاح کسی...
بسیارند مردمی که وقتی باران می بارد
میگویند: "هوا دوباره بد است"

پيراهن خيس ابر تن پوش من است

صد باغ تبر خورده در آغوش من است

اين زندگی کبود اين تلخ بنفش

زخمی است که سالهاست بر دوش من است

من شکستم تا تو را عاشق کنم

بعد من باران فقط آب است و بس

هر که بعد از من سراغت را گرفت

زشت یا زیبا فقط خوابست و بس

یاد تو شب و روز ز اندیشه جدا نیست

 جز عشق تو اندردل ما هیچ روا نیست

چشم دل مــا سوی تـو دارد ره امّیـد

 این درد که داریم بغیر از تو دوا نیست

تا چند نظر به روی مهتاب کنم

 خود را به هوای دیدنت آب کنم

یک قطعه ی عکس خود برایم بفرست

 تا در دل بیقرار خود ، قاب کنم

ای داد دوباره کار دل مشکل شد

نتوان ز حال دل غافل شد

عشقی که به چند خون دل حاصل شد

پامال سبکسران سنگین دل شد

مسافر بود و باید راه می رفت

شب دلشوره را تا آه می رفت

به سمت سطر سرگردانی عشق

تمام جاده را با ماه می رفت

ز دست چرخ گردون ناله دارم

به چشمم اشک و خون و ژاله دارم

نمی دانم گناهم چیست یاران

دلی پُر خون ، غمی صد ساله دارم

یک لحظه سکوت کرد و حرفش را خورد

بغضی نفس و گلوی او را آزرد

می خواست که عشق را نمایان نکند

اشک آمد و باز آبرویش را برد

پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست

از بس که گره زد به گره حوصله ها را

یک بار هم ای عشق من از عقل میندیش

بگذار که دل حل بکند مسئله ها را

در عشق هزار جان و دل بس نکند

دل خود چه بود حدیث جان کس نکند

این راه کسی رود که در هر قدمی

صد جان بدهد که روی واپس نکند