کابوس نبودی که رهایت بکنم

از خاطره عشق جدایت بکنم

آنقدرعزیزی که دلم می خواهد

هر چیز که دارم فدایت بکنم

میمیرم اگر دلت پر از غم بشود

یا چشم تو میزبان شبنم بشود

پاییز و بهار را به هم می دوزم

یک نخ اگر از پیرهنت کم بشود .

من ارگ بم و خشت به خشتم متلاشی

تو نقش جهان و هر وجبت ترمه و کاشی

در هر نفس این است دعایم همه، ای ماه

 در زیر و بم خاطره آزرده نباشی

دلم پیش رخ ناز تو بند است

ندانم قیمت ناز تو چند است

نمایی گر به قلب من نگاهی

 به دل گویم که بخت من بلند است

بیا تا من و تو جانانه باشیم

یکی شمع و یکی پروانه باشیم

به پای سایه های گل نشینیم

دعا بر هم کنیم تا زنده باشیم 

مرا ابر ، تو را دریا کشیدند

مرا پایین تو را بالا کشیدند

برای خواهش چشمان من بود

که اینگونه تو را زیبا کشیدند